Би бол гудамжинд хөлбөмбөг тоглож өссөн хамгийн сүүлийн үеийнхний нэг. Сагсан бөмбөгийн шар хатуу бөмбөгөөр л нүддэг байлаа шүү дээ. Бидний үед компьютер, интернэт, фэйсбүүк, гар утас, хавтгай дэлгэцтэй зурагт аль нь ч байгаагүй ч бид хамгийн жаргалтай үеийнхэн.
энэ тоглоомны нэрийг нь санаддаггүй юм аа. нэг нь 2 гарныхаа алганы завсар нэг зүйлийг хавчуулж байгаад нөгөө хүүхдийнхээ алганд үлдээдэг тэрийг л хэн авчихав гээд л таадаг байсан санагдаж байна.
За энэ бол ойлгомжтой. Дидандах буюу байлдаж тоглох. Байрныхаа хүүхдүүдтэй зуны орой байлдаад л гүйчихнэ шүү дээ.
Энэ цагаан тахиа нь лав байдаг байсан санагдаж байна. Яаж хөдлөөд байгааг нь олох гээд эвдсэн билүү яалаа мартчихаж.
Энэ бол тракторны мөр гаргах арга. Бас л өвөл хичээл тараад ингээд явдаг байлаа....
бидний үеийн гол зэвсэг байж ч магадгүй. Гэхдээ хоорондоо байлдаж байсан эсэхээ санадаггүй юм. Бараг байлдаж байгаагүй байх.
За энэ буу надад хар өнгөтэй нь байсан.
Цагираг түрж гүйх гэдэг тоглоомыг бас л их тоглодог байж дээ.
Манай үеийн охидууд дээс тоглодог байлаа. Байрны гадаа цементэн дээр чиртадна, люксдэнэ. Усаар байлдана, дээрээс гялгар уутанд ус хийж шиддэг байлаа....
Биднийг хүүхэд байхад ийм яриа ярьвал галзуурч л гэж бодох байсан байх.
1. Мань чинь утсаа гэртээ мартчихаж
2. Зам түгжрээд байна
3. Найздаа гэрийн кинотеатр бэлэглэв
4. Кино татаж үзлээ
5. 10 минутын өмнө захиа явуулсан, уншив уу?
Гэхдээ л бидний үеийнхэн хамгийн аз жаргалаар дүүрэн үеийнхэн....
No comments:
Post a Comment